Polska nazwa baldachimu wywodzi się z języka włoskiego i słowa „baldacchino”, które oznacza złotogłów bagdacki, a inne nazwy to balach, niebo czy podniebienie. Jeśli bierzemy pod uwagę architekturę sakralną jest to motyw dekoracyjny, występuje jako zadaszenie o kształcie wieżyczki, możemy go spotkać m.in. nad świętymi figurami. W średniowieczu baldachim był oznaką godności władcy.
Nie jest to jedyne zastosowanie baldachimu, ponieważ niekiedy pełni on także rolę elementu wystroju, będącym osłoną w kształcie daszka, a podczas ceremonii kościelnych może być przenośny albo stały, znajdując się np. nad ołtarzem. Wykonany jest z tkaniny albo drewna i zazwyczaj jest wsparty na filarach, bywa także zawieszony od sufitu czy oparty na prętach.
Od czasów gotyku baldachimy wykorzystywano jako dekoracyjny motyw architektoniczny, który był wsparty na kolumnach lub filarach, wykorzystywany jako część nagrobka, ołtarza, a nawet posągu. W tamtych czasach baldachimy były produkowane z kamienia, drewna i metalu. Używano ich przy nagrobkach królów polskich na Wawelu, np. Kazimierza Jagiellończyka.
Obecnie są wykorzystywane w Kościele w trakcie procesji eucharystycznych, czasem zdarza się, że wtedy wykorzystywane są wtedy drzewce do baldachimu, jednak czyni się to stosunkowo rzadko. Baldachimy niesione są przy okazji niesienia Najświętszego Sakramentu nad celebransem, a czynią to zazwyczaj silni, dorośli mężczyźni. W okolicach baldachimu ministranci mogą nieść świece albo pochodnie.